Op 4 december gaat voor de 14e keer de memorial Valentien De Smet van start. Het tragische ongeval op 20 november 2008 liet destijds diepe sporen na, zowel binnen als buiten de club. Maar veel mensen weten waarschijnlijk niet (meer) wie Valentien was. Samen met grote zus Evelien De Smet plaatsen we Valentien heel graag nog eens in de kijker, als KASVO Kameraad van de maand november. Laat dit ook een warme oproep zijn om op 4 december in grote getalen af te zakken naar Oudenaarde voor de jaarlijkse veldloop…
Geschreven door Evelien De Smet – waarvoor bijzonder veel dank!
Valentien werd geboren op 23/06/1993 als jongste in een gezin van 4 kinderen. Zoals nogal vaak bij het jongste kind, werd ze thuis verwend, maar was ze ook heel geliefd door iedereen.
Toen ikzelf in het 1ste middelbaar zat, kwam ik via de turnleerkracht terecht in de club van KASVO. Ik woonde en ging naar school in Oudenaarde, dus de keuze was logisch. Het duurde niet zo lang voor ik me aansloot, en langzaamaan werden we 1 voor 1 allemaal lid. Dus ja, ook mijn beide ouders! We zijn dus heel wat jaren met 6 aangesloten geweest.
In het begin, toen Valentien startte als benjamin, was het een kleine ukkepuk die maar net boven de reclameborden aan de overkant van de piste uit kwam. Ze had toen vaak een petje op met dalmatiëroren, en die zag je dan op en neer gaan. Valentien had veel plezier in het lopen, en dat was het belangrijkste. Aan presteren dacht ze toen nog niet! Komen trainen (of komen spelen) was toch het leukste?
Naarmate ze ouder werd, zag je haar wel verbeteren. Ze schoof in de veldloop van de laatste plaatsen op naar de middenmoot en tegen dat ze miniem was, liep ze zelfs helemaal vooraan!
In het veldlopen behaalde ze verschillende overwinningen met als kers op de taart een Belgische titel in 2007. Verder was ze bv. ook de eerste atlete van Oudenaarde ooit die de provinciale scholencross wist te winnen (georganiseerd door alle lagere scholen).
Ook op de piste deed ze het meer dan behoorlijk, zo mocht ze tot twee keer toe meedoen aan het voorprogramma van de Memorial Van Damme en wist ze beide keren op het podium te staan, 1 keer won ze deze wedstrijd over 1000m ook.
Maar zoals zo vaak bij kinderen die beginnen groeien, kende ze af en toe ook wat groeipijnen waardoor ze het seizoen van 2008-2009 maar heel laat kon starten. Op 19/11/2008 was ze bij de sportarts geweest en kreeg ze eindelijk groen licht om weer te lopen. “Yes, de cross in Oudenaarde ga ik kunnen mee doen!!”
Helaas heeft het echter niet mogen zijn, de volgende ochtend werd ze op weg naar de bushalte door een auto aangereden. Ze overleefde de klap niet… Ze was pas 15 jaar en kreeg de kans niet eens om haar dromen waar te maken.
Valentien was iemand die echt begon te leven voor haar sport. Haar dag begon en eindigde bij wijze van spreken met atletiek. Ondanks haar goede prestaties van de laatste jaren, bleef ze altijd heel joviaal naar iedereen. Concurrenten tijdens de wedstrijd, maar vriendinnen ervoor en erna! Dat vond ze heel belangrijk, want het moest nog altijd leuk blijven natuurlijk. Ze was dan ook best graag gezien door haar tegenstanders. Ook als ze ging trainen op de Finse piste bijvoorbeeld, was er bijna altijd wel iemand die bij haar kwam meelopen, ook al waren die soms een stuk ouder dan haar.
Veldloop was echt haar ding, om het even wat voor weer het was, ze had er altijd plezier in. Het winterseizoen had dus echt haar voorkeur. Hoe dit op lange termijn zou evolueren? Daar kunnen we natuurlijk alleen maar naar speculeren, maar ik vermoed wel dat ze een mooie toekomst had op de lange afstand. In haar hoofd keek ze zelfs stiekem al vooruit naar de Olympische Spelen van Londen 2012.
De eerste periode na het ongeval is eigenlijk voor mij nog altijd wat een waas. Ik was op dat moment zelf net 21, wie denkt er op dat moment dan dat je reeds afscheid moet nemen van je kleine zus? We hadden toen gelukkig wel behoorlijk wat steun van alle kanten.
Wat me wel nog heel goed bijgebleven is, is hoeveel volk er naar haar begrafenis is geweest. Op dat moment beseften wij pas met hoeveel andere atleten zij zelf in contact stond en wat een impact haar overlijden op iedereen had. Toendertijd had de site van KASVO ook een gastenboek waarin iedereen iets kon schrijven en ik weet nog dat dit pagina’s en pagina’s vol was met rouwberichten.
Ook nu gaat er voor mij bijna geen week voorbij zonder dat ik aan haar denk. In het begin was dat natuurlijk veel vaker, maar na verloop van tijd verandert dit verdriet wel. Ik kan niet zeggen dat dit minder is dan in het begin, het is gewoon… anders. Soms vind ik het intenser dan toen, soms ook minder. Mensen die mij kennen weten dat ik op mijn enkels/kuiten tatoeages heb van 2 vleugels. Dat is een eerbetoon aan haar. Omdat zij zó begaan was met lopen, loop ik nu nog steeds voor haar, en altijd met haar in gedachten. Zeker als ik het op een wedstrijd eens wat moeilijker heb, dan denk ik bij mezelf “komaan, doe het voor Valentien!” Dat lijkt misschien een rare drijfveer om te lopen, maar het is wel iets dat me helpt door moeilijke momenten.
Dat dit ons leven veranderd heeft, staat als een paal boven water. Geen enkel ouder zou zijn kind moeten begraven…
Maar voor mij blijft atletiek een troost. Tim was haar trainer toen ze in 2007 Belgisch Kampioen werd, en ik kan me zelf ook geen andere trainer voorstellen. Er zijn nog steeds atleten die lopen die haar gekend hebben, ook van andere clubs en die dan bv. speciaal voor “haar veldloop” naar Oudenaarde komen. Ook mijn eigen 2 kinderen nu zien lopen (Nimué en Kian) doet mij veel plezier, zeker als ik zie hoeveel fun ze hebben op de trainingen. Ik wil hen hierin zeker niet forceren, maar ben toch blij dat zij onze loopfamilie vervoegd hebben. Het zit hem dus in de kleine dingen…
Als er 1 iets is dat ik nog naar iedereen wil meegeven is dit: geniet altijd van je lopen, ook al is het nog zo lastig. Want het kan zomaar ineens gedaan zijn…
En misschien ook nog dit: jong of oud, zorg dat je steeds goed verlicht bent als je de baan op gaat (al lopend of met de fiets), er gebeuren jammer genoeg nog steeds te veel ongevallen, en een fluohesje en lampje maken écht wel een verschil!
