Zowat iedereen binnen de club kent Margo Van Puyvelde. Ze behoort al jaren tot de Belgische top in de 400m (met en zonder horden), nadat ze begin 2017 doorbrak met de Belgische titel op de 400m indoor. Daarna haalde ze nog tal van podiumplaatsen op Belgische kampioenschappen, werd ze 5e op het EK U23 en 7e op de Universiade in 2017 en nam ze in 2018 ook deel aan het EK in Berlijn. Met de nationale 4x400m ploeg werd ze in 2019 5e op het EK indoor en in 2021 7e op de world relays. Aangezien het de laatste jaren vooral door blessures steeds lastiger werd, besloot ze vorige maand om haar spikes definitief op te bergen. Wij brengen hieronder een laatste eerbetoon aan dit boegbeeld van KASVO!
Hoe lang heb je aan atletiek gedaan en is dit steeds bij KASVO geweest?
Als ik het goed heb onthouden, heb ik 13 jaar aan atletiek gedaan waarvan 7 jaar op hoog niveau. Ik ben steeds bij kasvo aangesloten gebleven. In 2010 ben ik als bijna 15-jarige met atletiek begonnen omdat ik wou hoogspringen waardoor ik eerst in de meerkampgroep ben beland. Zonder ambities trainde ik één à twee keer in de week tot in 2012 bleek dat ik aanleg had voor de 400m. Diezelfde zomer eindigde ik met een bronzen medaille op het BK scholieren maar nog steeds geen ambities om meer uit atletiek te halen. Tijdens mijn daaropvolgende juniorenjaren stagneerde mijn chrono en interesse in de 400m en legde ik me meer toe op de meerkamp en hinkstapspringen, tot de komst van Ilse in 2014. Onder haar begeleiding nam mijn trainingsintensiteit langzaam toe en daalde mijn 400m-chrono spectaculair met 3 seconden en een BK AC finale waarna ze me in het najaar van 2016 naar Philip Gilson heeft gestuurd.
Wat heeft er al die jaren voor gezorgd dat je bij de club bleef?
In mijn eerste jaren bij Philip trainde ik in het weekend nog in Oudenaarde. Wanneer dit verdween bleef het contact met Ilse en de club altijd behouden, zeker nadat Ilse zorgde voor het huidige prestatiesysteem waardoor atleten met een hoger niveau konden rekenen op meer ondersteuning. Het gevoel van thuiskomen en de gezellige sfeer in kasvo bleven altijd aanwezig en ik zag geen reden om een andere club op te zoeken, ook niet toen ik in 2022 de keuze maakte om bij Carole Bam te trainen.
Aan welk moment in je carrière heb je de mooiste herinneringen?
Qua kampioenschappen is de Universiade in Taipei één van mijn favoriete momenten. We waren daar met een klein, hecht team van 7 atleten en 2 coaches en bleven twee weken om eerst te kunnen acclimatiseren. Daardoor hadden we tijd om een beetje de toerist uit te hangen in zo’n exotisch land. Doordat het de ‘University Games’ zijn voelde het even groots aan als de echte spelen met de aanwezigheid van het Olympisch dorp en de mix van verschillende sporten.
Anderzijds zal ik ook nooit de sfeer van het EK in Berlijn vergeten. Atletiek leeft echt in Duitsland en het historisch Olympisch stadium zat stampvol. Op de opwarmpiste het bulderend gejuich van het publiek horen voor je zelf in de arena moet duiken gaf echt kippenvel. De cheetahs waren nog maar een kleine, hechte groep vriendinnen en we voelden ons onstopbaar. Ook de sfeer in team Belgium was geweldig dankzij de topprestaties van iedereen.
En welke ontgoocheling sleep je nog steeds mee?
Ik zal me altijd blijven afvragen wat er zou gebeurd zijn als ik geen stressfactuur had gehad tijdens het EK in Berlijn. Mijn vorm was geweldig, mijn coach geloofde dat ik misschien zelfs individueel de finale kon halen en de cheetahs eindigden nipt 4e met Justien als reserve. Op de vlakke 400m was ik op dat moment aanzienlijk sneller dan haar waardoor het altijd zal aanvoelen dat we door mijn blessure misschien een medaille hebben gemist.
Een tweede bitter moment is het nipt missen van de spelen in Tokyo. 2021 was een zenuwslopend seizoen met veel nieuwe, opkomende 400m-loopsters die allemaal een plaatsje in de Olympische selectie wouden bemachtigen. Als 7e snelste van België viel ik net uit de boot. Ik had er relatief vrede mee, ik had maar sneller moeten lopen, tot er in het najaar een artikel uitkwam van de 6e loopster die net voor mij was geselecteerd waarin ze toegaf mentale problemen te hebben gehad en tegen haar zin naar de Spelen te zijn gegaan. Zuur om te lezen na al het werk dat ik er zelf in had gestoken.
Hoe ging je om met tegenslagen (zoals blessures, een mindere wedstrijd, slechte weersomstandigheden…)?
In het begin heel gemakkelijk. Ik barstte van het zelfvertrouwen en had amper blessures gehad. De eerste zware blessure deed me dan ook weinig, ik was jong en nog maar aan het begin van mijn carrière. Ook ben ik erg sterk in alles te relativeren, wat belangrijk is bij tegenslagen. Doorheen de jaren werd het moeilijker. De tegenvallende prestaties en blessures volgden elkaar op en waren talrijker dan de positieve ervaringen. Mentaal werd het moeilijker om me telkens opnieuw op te laden na een teleurstelling dus riep ik de hulp in van een sportpsycholoog. Uiteindelijk besloot ik van coach te veranderen, de nieuwe uitdaging en omgeving deden me deugd en zorgden voor een frisse wind.
Welke raad wil/kan je de jeugd van onze club meegeven? Voor welke fouten kan je ambitieuze jeugdatleten waarschuwen?
Om zeker het plezier erin te houden en niet te snel te serieus te werken. Je hoeft zeker niet al vanaf je 13e voor één discipline te kiezen, het is altijd goed om fysiek allround te blijven op jonge leeftijd. Atletiek is echt een sport waar je op late leeftijd kan in openbloeien, zoals ik heb gedaan. Ook kan je topprestaties bereiken zonder op exotische stages te gaan of de nieuwste, duurste spikes te kopen. Blijf jezelf, geloof in jezelf en geniet vooral van al de ervaringen.
Zie je jezelf nog ooit een rol opnemen binnen de atletiek en zo ja, welke?
Eerlijk gezegd niet. Ik heb altijd graag gesport maar ben niet gepassioneerd genoeg door atletiek zelf om nog een rol op te nemen als coach of iets dergelijk. Door te stoppen met trainen hervind ik mijn vrijheid en liefde om andere activiteiten te doen die ik lang aan de kant heb geschoven.
Waar ga je de komende jaren je tijd mee vullen? Hoe vul je voortaan je vrijetijd in? Blijf je sporten? Wat kan je eindelijk doen nu je niet meer continu met atletiek bezig hoeft te zijn? (bvb een verre reis maken…)
Momenteel ben ik nog aan het genieten van mijn hervonden vrijheid en heb ik geen grootse plannen. Ik ben iemand die zich niet snel verveelt: mijn leesverslaving is opnieuw geactiveerd en gamen, tekenen en schilderen staan vaak op de planning. Ook heb ik verschillende vrienden en familie die in het buitenland wonen die ik nu gemakkelijker zal kunnen bezoeken zonder me zorgen te maken om mijn trainingen. Verre reizen heb ik gelukkig al kunnen maken dankzij atletiek, momenteel zal ik eerst wat moeten sparen om er op mijn eigen te kunnen doen.
Ik blijf zeker sportief bezig en kijk ernaar uit om andere sportieve activiteiten te ontdekken die ik lang aan de kant heb gezet om risico’s op blessures te vermijden. Een skivakantie staat bijvoorbeeld al jaren bovenaan mijn lijst zodra ik op atletiek pensioen ga. Daarnaast blijf ik regelmatig lopen of een krachttraining doen, een beetje patatzak worden vind ik ok maar niet te veel 😉
Wie wil je nog speciaal bedanken en waarom?
Ik wil iedereen van de club bedanken om me te blijven ondersteunen doorheen de jaren. Ook mijn medische staf: Aurélie De Ryck en Nicolas Kerckhof van Retrain, Frederic Vereecken van RevoSport en Kris Peeters van Sportwijzer.
Last but not least, mijn coaches: Ilse om mij naar de nationale top te loodsen en de lef te hebben een atleet met potentieel door te sturen naar een andere trainer. Philip om mijn potentieel te kunnen doen openbloeien en mij tot de internationale subtop te brengen. Carole om ondanks mijn tegenslagen in mij te geloven en nog eens kans te geven op het einde van mijn carrière.
Foto’s: Peter Wagemans – Johnny De Ceulaerde – Foto Lerouge
