Afgelopen woensdag 3 februari overleed KASVO-jogger Ignace Penninck. Zaterdag werd er in intieme kring afscheid van hem genomen in het hem geliefde kerkje van Moregem.
Namens KASV Oudenaarde bieden wij zijn familie ons oprecht medeleven aan.
Rust zacht, Ignace!
Herinneringen aan Ignace Penninck
Woensdag 3 februari ging onze training richting Moregem en toen we in de omgeving van Ignace zijn woonst kwamen vroeg ik mij af hoe het nog zou zijn met hem. Door de Corona maatregelen, die ondertussen al bijna een jaar gelden, hebben wij maar met een paar KASVO joggers beperkt contact meer. Wat we wel allemaal wisten is dat hij de voorbije maanden strijd had moeten leveren tegen kanker en die ook zou overwonnen hebben. Maar lang moest ik niet op antwoord wachten maar het was niet het antwoord dat ik wou horen. Terwijl ik nog aan het lopen was had een gemeenschappelijke kennis mij reeds gebeld met de boodschap dat Ignace die zelfde dag overleden was. En ik zal niet de enige geweest zijn die totaal verrast was door dit droevige nieuws.
Ignace leerde ik kennen midden de jaren negentig van vorige eeuw toen hij met een groepje joggers deelnam aan de zondagloopjes van SOVE in Volkegem. Toen ik een paar jaar later mijn eerste looppogingen ondernam op de zondagjoggings in domein De Ghellinck zag ik hem terug en door hem sloot ik mij ook aan bij KASVO.
Bij KASVO was Ignace al langer lid als wedstrijdatleet en blonk vooral uit in de kampnummers. Zo staan de clubrecords alle categorieën “Discus” en “Vijfkamp” nog steeds op zijn naam. Ook in de loopnummers kon hij zijn mannetje staan en het clubrecord (Masters M35-45) van de 4x400m dat hij samen met o.a. Roger Peyskens in 1988 liep is nog altijd niet verbeterd. Na zijn carrière als wedstrijdatleet bleef hij verder sporten, maar nu als jogger.
En dat de groei en bloei van de KASVO joggersgroep grotendeels aan hem te danken is zal niemand ontkennen. Niet alleen zorgde hij telkens voor afwisselende parcours in en rond Oudenaarde maar als geen ander kon hij de groep ook samenhouden. Naast het in goede banen leiden van de trainingen zorgde hij er ook voor dat wij zonder zorgen konden deelnemen aan enkele klassieke wedstrijden. In de eerste plaats denk ik dan aan de jaarlijkse uitstap naar Hastings voor deelname aan de halve marathon. Ook de 20 Km van Brussel was zo een klassieker die wij onder zijn supervisie liepen. En natuurlijk mogen wij de marathons niet vergeten. Dankzij hem konden wij, zonder dat wij ons iets moesten aantrekken van de praktische kant van reis en verblijf, deelnemen aan talloze marathons in de ons omringende landen.
Het extra-sportieve werd evenmin vergeten. De etentjes die hij elk jaar weer organiseerde waren voor mij de hoogtepunten in een sportief jaar. En er waren wel een paar legendarische tussen! Zo herinner ik mij die keer in “ Het Uilekot ” in Asper waar hij de fratsen van animator Hubert Walraet moest ondergaan. Maar meestal zorgde Ignace er zelf voor dat de sfeer er in bleef door tussen de gangen door zijn jaarlijks epistel voor te lezen met weetjes en anekdotes over het voorbije jaar. Altijd afwachten wat hij nu van iedereen wist te vertellen: soms grappig, soms plagend maar nooit kwetsend.
En zo was Ignace en zal hij voor altijd in onze gedachten blijven als een goed en minzaam man die ons veel te vroeg ontnomen werd.
Marc Vanmaldegem, februari 2021
